Queensland en New South Wales update

Lieve allemaal,

Waarschuwing: Het is een lang verhaal!

Het voelt alsof mijn laatste blog alweer maanden geleden is...!! Oh wacht.. Wederom excuses dat het zo lang heeft moeten duren. Erg fijn om te horen dat mijn familie wekelijks (al dan niet dagelijks) wordt aangesproken omdat iedereen zo graag wil weten hoe het met mij gaat.
Nou, ik kan jullie vertellen dat het uitstekend gaat! Haast ongelovelijk dat het alweer bijna een jaar geleden is dat ik ons koude kikkerlandje achterliet. Binnen nu en een week of drie is het dan ook alweer tijd om mijn tweede visum aan te vragen. Want zoals iedereen inmiddels ongetwijfeld begrijpt ben ik nog lang niet uitgekeken.
Maar ik zal beginnen met een update van de laatste maanden: Het vorige verslag stamt van eind mei en sinds die tijd is er eigenlijk veel gebeurt in korte tijd.

Op 11 juni was ik klaar met het het werk om in aanmerking te komen voor een tweede visum. Ik had alleen niet verwacht dat ik op 13 juni al zou vertrekken naar een nieuwe baan! Om half 8 's ochtends ging de telefoon of ik de volgende dag kon beginnen in een klein gehucht in Queensland, genaamd Westmar. Voordat ik het zelf doorhad, was mijn antwoord 'Ja' en het telefoon gesprek voorbij. En kwam ik tot de realisatie dat Westmar zo'n 700 km verderop lag. Omdat ik niet meteen weg wilde gaan, heb ik maatje Dan eerst nog een paar uur geholpen met werk wat al gepland stond om vervolgens nar de lunch weg te rijden. Met als gevolg dat ik in het donker, in the middle of nowhere reed. Wat weer tot gevolg had dat ik mijn eerste Australische slachtoffer heb gemaakt: Mijn excuses aan de nabestaanden van Meneer Kangaroo, ik heb het niet zo bedoelt!
Het werk in Westmar was relatief goed uit te houden. Westmar heeft een inwonersaantal van 150 mensen, in een gebied van zo’n 90 vierkante kilometer. In dat gebied was de enige plek waar je iets kon kopen ‘ons’ roadhouse: Een klein wegrestaurantje met een bar. Het bijbehorende winkeltje (met verkoopprijzen het viervoudige van reguliere supermarkten) deed tevens dienst als postkantoor (de post kwam eenmaal per week) en tankstation. Tevens waren er een paar slaapunits waar de vermoeide reiziger of lange afstand vrachtwagenchauffeur een nachtje kon bijslapen.
Mijn werk bestond voornamelijk uit helpen in de keuken (Jeuj, groente snijden!) en in de winkel wachten totdat er mensen eten kwamen bestellen. 6 dagen per week, 6 uur per dag… Maar de voornaamste reden om het 6 weken vol te houden was dat het eten gratis was en ondanks dat het wekelijkse loon niet hoog was, valt er redelijk te sparen als je geen kans hebt om je geld uit te geven!

Maar eind juli kwam snel in zicht en dat hield dus in dat ik plannen moest gaan maken voor mijn verjaardag! En jullie snappen natuurlijk best dat ik het niet zag zitten om mijn 27ste levensjaar in te luiden in Westmar. Dus ik heb op 27 juli afscheid genomen van een plek waar ik waarschijnlijk nooit weer kom, om een uur of 6 later aan te komen in Brisbane! En ik kan je vertellen dat na 6 weken isolatie, de rondwegen erg druk zijn! Met dank aan een vriendin (Lee, die ik tijdens mijn vorige Brisbane bezoek heb leren kennen) was ik voorzien van een slaapplek voor de aankomende twee weken. En de volgende dag was ik dus jarig! Wel een klein beetje raar hoor, je verjaardag in een ander land, zo ver weg van iedereen. Maar met dank aan alle berichtjes en opgestuurde cadeautjes voelde ik me toch wel een beetje jarig! De volgende twee weken stonden vooral in het teken van zo veel mogelijk relaxen en zo min mogelijk stress, ik kan dat goed! We zijn een dagje actief geweest in een Tree Top Challenge (Ik had 3 dagen spierpijn in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had…) en ik kreeg zelfs de onverwachte mogelijkheid om favo auteur Karin Slaughter te ontmoeten! Erg gave bijkomstigheid! Helaas komt aan al het goede een einde en was het op 8 augustus alweer tijd om te vertrekken naar de volgende baan.
In mijn derde week in Westmar kwam er een man binnenlopen die mij na een gesprek van 5 minuten al een baan aanbood op zijn schapenbedrijf. Daar kon ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen zeggen!
Dus 8 augustus begon de reis weer terug naar New South Wales, deze keer was de eindbestemming een stuk land op een uur afstand van Griffith. 16 uur rijden…. Gelukkig voor mij had mijn nieuwe baas Tony al beloofd om mijn accomodatie en benzinekosten te betalen om er te komen. Dus ik heb er 3 dagen over gedaan, met een overnachting in Nimbin (Yay!) en Tamsworth, waar ik precies op tijd was om te profiteren van gratis pizza.

Eenmaal aangekomen op het schapenbedrijf (28km lang en 12 km breed, met ongeveer 10.000 schapen) bleek het zo afgelegen te zijn dat zelfs mijn telefoon speciaal voor afgelegen gebieden, bijzonder weinig bereik had. De eerste drie weken was ik er alleen samen met Tony, een man die op zijn zachts uitgedrukt bijzonder is. De werkzaamheden bestonden voornamelijk uit het maken van hekwerk, niet inheemse planten verwijderen en de ijzeren roosters tussen de weilanden zandvrij maken. In de eerste week had ik het geluk dat Tony een paar dagen naar familie in Sydney ging en ik dus vrij had, zonder salaris te verliezen.
Tijd voor een volgende roadtrip! Kippenboerderij maatje Dan had inmiddels een baan gevonden als chef in een hotelletje in Moulamien, op slechts 4 uur rijden van mijn schapenwerk. De keuze om daar heen te gaan was dus vrij vlot gemaakt. Daar aangekomen, op donderdag, hadden we het plan om op maandag nog een uur of 4 verder te reizen om een dag door te brengen in de sneeuw… In Australie… Jazeker, het kan! Maar omdat Dan op vrijdagavond zijn ontslag kreeg, zijn we op zaterdagochtend al vertrokken. Eindbestemming: Mount Buller en nabijgelegen dorpje Mansfield. Wat een rare ervaring om sneeuw te zien in Australie!! Maar het had wel tot gevolg dat Dan meteen een nieuwe baan had en kon beginnen op dinsdag. En ik dus weer uitgerust en bijgekletst terug kon naar de schapen!
Op 8 september begon het werk waar ik in eerste instantie voor aangenomen was: Schapen scheren! En ondanks dat ik zelf niet hoefde te scheren, was het wel de bedoeling dat ik zoveel mogelijk ervaring op zou doen om een keuze te maken of ik eerder aangeboden sponsorschap van vier jaar zou aannemen.. Maar Tony bleek zich niet helemaal aan zijn worod te houden en in de anderhalve week dat het schapen scheren duurde, heb ik de keuken haast niet verlaten en amper een schaap gezien. Enige positieve is dat ik nu aardappelpuree kan maken van topkwaliteit en ook bbq’en is een peulenschil! Maar met dan aan de drie andere backpackers (twee Engelsen en een Nederlander) waren die twee weken bijzonder goed uit te houden! En ik denk dat iedereen snapt dat ik het sponsorschap heb afgewezen..

Dat alles is inmiddels anderhalve week geleden en ik ben inmiddels weer veilig in de beschaafde wereld, Brisbane! Wederom bij vriendin Lee, druk op zoek naar een nieuwe baan, hopelijk iets wat me bezighoudt tot eind December, mijn bankrekening spekt en een leuke basis legt om oud en nieuw te vieren in Sydney!

Tot de volgende keer! xxx